Tyflografiki są wykorzystywane w różnych dziedzinach funkcjonowania człowieka ze schorzeniem wzroku, w szczególności zaś, jako pomoce edukacyjne, w nauce orientacji przestrzennej i samodzielnego poruszania się, a także w uatrakcyjnianiu możliwości spędzania czasu wolnego.
Według zasad sformułowanych w 2011 tyflografiki powinny być: czytelne, atrakcyjne i przyjemne w dotyku, zawierające umowny znak orientacyjny co do położenia góra-dół oraz nie zawierające ozdobników, a tylko konkretną wiedzę (ozdobniki są dla osób niewidzących przeszkodą w czytaniu).
Tyflografiki podzielić można na tworzone dla osób niewidomych oraz tworzone przez osoby niewidome. Mogą to być odwzorowania tłoczone w różnych materiałach (np. karton, preszpan, plastik, blacha), haftowane, drukowane w sposób wypukły, uwypuklane na papierze pęczniejącym, układane z gotowych elementów magnetycznych lub samoprzylepnych, wykonywane technologią płukania polimerowego, czy też powstające dynamicznie na ekranach dotykowych lub nanoszone na dłoń osoby niewidomej.
Odmianą tyflografiki są też wydruki 3D. W tym kontekście rysunki wypukłe podzielić można na tworzone ręcznie lub mechanicznie, trwałe i nietrwałe, a także powtarzalne i niepowtarzalne. Odmianą tyflografiki jest tyflomapa.